Komt vaginisme zo vaak voor? Blog
|
Komt pijn bij de gemeenschap zo vaak voor?
40, 60, 80, 95 misschien wel 100% zeiden de Upper ladies van Upper at home en verkoopsters van conceptstore Tutti Passi, tijdens de opleiding, op mijn vraag: “Hoe vaak komt vaginisme en pijn bij de gemeenschap voor?” Ook het aantal vrouwen met vaginisme die zij spreken is groot. Uit laatste onderzoeken in Nederland, is gekomen dat ongeveer 1 op de 10 vrouwen af en toe, regelmatig of altijd pijn heeft bij de gemeenschap. Onder de 25 jaar is dit 1 op de 2. Ongeveer 1 op de 20 vrouwen heeft vaginisme. Deze cijfers zijn ook al hoog. |
|
Maar hoe kan het dan dat bijna 100 Upper ladies die ongeveer 1, 2 of 3 keer per week een Upper at home party geven aan gemiddeld 10 vrouwen, dan veel hogere cijfers aangeven? Ook de verkoopsters spreken in de winkels regelmatig vrouwen met deze problemen.
Er komen op de Upper at home en in de winkels, vrouwen van alle leeftijden, met hele verschillende achtergronden, opleiding en banen. Eigenlijk vind je er de doorsnede van alle vrouwen.
Ik vermoed, weet het eigenlijk zeker, dat niet iedereen zichzelf herkent in de woorden vaginisme of pijn bij de gemeenschap.
Pas wanneer ik een aantal voorbeelden geef herkennen meer vrouwen zich erin.
Dan hoor ik:
De Upper ladies vertelden dat er bijna altijd over wordt gesproken gedurende de Upper at home. En dat achteraf bij het bestellen van de producten, die apart van de groep plaats vindt, over dit onderwerp veel verhalen verteld worden en vragen gesteld. Dat zij daarom zo blij zijn met deze opleiding.
Ook de verkoopsters van de conceptstore Tutti Passi krijgen regelmatig vrouwen met vragen over dit probleem. De winkels zijn vrouwvriendelijk en verkopen kwalitatief hele mooie, goede producten. De sfeer, aankleding van de winkels en de toegankelijkheid van de verkoopsters, zorgt ervoor dat ook zij veel vragen krijgen over dit onderwerp. Zij luisteren goed, geven erkenning en begrip. Ze bespreken ook samen met de vrouwen wat de opties kunnen zijn om het probleem op te lossen. Of in ieder geval wat deze vrouwen nodig hebben om een klein eerste stapje te zetten.
Ik vraag me nu af.
Er komen op de Upper at home en in de winkels, vrouwen van alle leeftijden, met hele verschillende achtergronden, opleiding en banen. Eigenlijk vind je er de doorsnede van alle vrouwen.
Ik vermoed, weet het eigenlijk zeker, dat niet iedereen zichzelf herkent in de woorden vaginisme of pijn bij de gemeenschap.
Pas wanneer ik een aantal voorbeelden geef herkennen meer vrouwen zich erin.
Dan hoor ik:
- “Ja, af en toe in mijn cyclus ben ik van nature droger. Opwinding en vochtig worden, duurt dan langer en daarom laat ik eigenlijk te snel mijn man toe in mijn vagina. Schraal voelt het daarna.”
- “Ja, ik ben wel opgewonden en vochtig, maar wanneer de penis wat langer in mij blijft bewegen droogt het soms ineens op. Dan voelt het niet fijn meer. Maar ik voel dat mijn man bijna klaarkomt, dus ik laat het even toe. Daarna is het wel dagen gevoelig of pijnlijk bij de vaginaopening.”
- “Ja, we nemen nu niet meer zoveel tijd voor het voorspel, omdat we het zo druk hebben. Vroeger vond ik seks en gemeenschap heel lekker. Nu voelt het meer als verplichting.”
- “Ja, gemeenschap hoort er toch gewoon bij. “Even doorbijten”, zei mijn moeder altijd.
De Upper ladies vertelden dat er bijna altijd over wordt gesproken gedurende de Upper at home. En dat achteraf bij het bestellen van de producten, die apart van de groep plaats vindt, over dit onderwerp veel verhalen verteld worden en vragen gesteld. Dat zij daarom zo blij zijn met deze opleiding.
Ook de verkoopsters van de conceptstore Tutti Passi krijgen regelmatig vrouwen met vragen over dit probleem. De winkels zijn vrouwvriendelijk en verkopen kwalitatief hele mooie, goede producten. De sfeer, aankleding van de winkels en de toegankelijkheid van de verkoopsters, zorgt ervoor dat ook zij veel vragen krijgen over dit onderwerp. Zij luisteren goed, geven erkenning en begrip. Ze bespreken ook samen met de vrouwen wat de opties kunnen zijn om het probleem op te lossen. Of in ieder geval wat deze vrouwen nodig hebben om een klein eerste stapje te zetten.
Ik vraag me nu af.
- Hoeveel vrouwen zouden er echt af en toe, regelmatig, of altijd onaangename of pijnlijke gemeenschap hebben?
- Hoeveel vrouwen zouden er echt vaginisme hebben?
- Hoeveel verschil zou het voor deze vrouwen maken, wanneer het onderwerp meer open besproken zou worden?
- Welk verschil zou meer kennis over wat je lichaam nodig heeft en fijn vindt bieden?
- Welk verschil zou het voor deze vrouwen maken, wanneer zij hun onaangenaam gevoel of pijn bij de gemeenschap, serieus nemen? Wanneer zij hun grens erkennen en er actie op nemen? Wanneer ze met veel meer zachtheid en compassie met zichzelf en hun lichaam om zouden gaan?
