Libelle online Madelon ( was client van mij) kan nu fijne gemeenschap hebben
|
Madelon (25) overwon haar vaginisme: “Ik kon wel janken, wat was er toch mis met mijn lijf?”Madelon (25) krijgt op haar 21e te horen dat ze vaginisme heeft. Als tiener lukt het haar niet om een tampon in te brengen, penetratie is jaren later helemaal onmogelijk. Door haar vaginisme, een aandoening waarbij de spieren rondom de vagina zich aanspannen, zit ze zowel mentaal als lichamelijk ‘op slot’.
JISKA KROON 27 AUGUSTUS 2021 |
“Ik heb fijne herinneringen aan mijn jeugd: mijn ouders hebben mij met veel liefde grootgebracht, ik had een grote vriendinnengroep en ook op school ging het mij voor de wind. Ik fronste dan ook echt even mijn wenkbrauwen toen de huisarts mij - na wat zelfonderzoek op het internet - bevestigde dat ik vaginisme had en mij doorverwees naar een bekkenbodemfysiotherapeut. Krijgen vrouwen dit niet na een vervelende seksuele ervaring? Of door stress? Ik had niks van dit alles meegemaakt.
Op mijn dertiende werd ik ongesteld. Op school nota bene, geen fijne timing, want ik had niks bij me. Mijn vriendinnen ook niet. Ik vroeg mijn docent om hulp en zonder enig tekst en uitleg stond ik vervolgens met een tampon in mijn hand in het toilet. Op hoop van zegen, dacht ik maar. Het inbrengen deed pijn, het leek alsof ik ergens tegenaan stootte. Nadat ik later meerdere pogingen had ondernomen, gaf ik het op. Het frustreerde mij enorm dat het niet lukte. En mijn moeder of vriendinnen om advies vragen? Uit schaamte deed ik dat niet. Ik besloot maandverband te gebruiken als ik ongesteld was en mij er verder maar niet druk om te maken.
Dat lukte aardig, totdat ik op mijn negentiende een leuke jongen leerde kennen. Na een tijdje daten, belandden we tussen de lakens. Het voorspel was fijn en leuk, maar penetratie ging ik - waarschijnlijk onbewust - uit de weg. Toen we het uiteindelijk probeerden, deed ook dit pijn. Het leek alsof mijn vagina dicht zat. Ik kon wel janken, wat was er toch mis met mijn lijf? Mijn vriendje reageerde gelukkig heel normaal en lief, maar ik schaamde mij rot. We wisten ons beiden geen houding te geven en hebben het niet opnieuw geprobeerd. Ons contact verwaterde daarna vrij snel.
De gemeenschap met andere dates liep ook uit in de ene na de andere teleurstelling. Tijdens een korte relatie op mijn twintigste bleef het bij voorspel. Ik focuste mij maar op de dingen die wel goed gingen: school en werk. Mijn dateleven daarentegen ging, net als mijn lijf, volledig op slot. Elke jongen die ook maar iets te dichtbij kwam, duwde ik weg. Ik had het idee dat ik hem in bed toch niet kon geven wat hij wilde. Me zorgen maken over de vraag of ik later kinderen zou kunnen krijgen, deed ik toen gelukkig niet.
Op mijn 21e was ik het zat dat ik mij niet kon openstellen. Ik besloot mijn geheim te delen met mijn zus en vriendinnen. Zij reageerden heel begripvol, maar schrokken wel dat ik het zo lang voor mij had gehouden. De volgende stap was professionele hulp zoeken. Via de huisarts kwam ik bij de bekkenbodemfysiotherapeut, van wie ik ademhalingsoefeningen kreeg. Zij had haar hart op de juiste plek hoor, maar ik merkte aan alles dat ze totaal geen idee had hoe groot de impact van vaginisme op mijn leven was.
Zo kreeg ik bijvoorbeeld al vrij snel de opdracht om pelotten in te brengen. Dit zijn siliconen voorwerpen om te oefenen dat er ‘iets’ in mijn vagina zat. Die dingen zien er niet alleen onaantrekkelijk uit, ze zijn ook nog eens van een groter formaat dan tampons. En als ik al geen tampon kon inbrengen, waarom zou een pelotte dan wel lukken? De weerstand gierde door mijn lijf. Ik besloot de behandeling te staken en op zoek te gaan naar een andere oplossing.
Met een kop thee in mijn ene hand en de muis van mijn laptop in mijn andere hand, dook ik opnieuw het internet op. Daar stuitte ik op een boek van Jacqueline van de Bilt, een coach die zelf vaginisme heeft overwonnen. Ik kocht het boek en begon meteen met lezen. Huilend sloeg ik de pagina's om, voor het eerst voelde ik mij echt begrepen. Ik besloot contact te zoeken met Jacqueline, ze bleek namelijk al meer dan tien jaar vrouwen met vaginisme te begeleiden.
We zagen elkaar eens per maand. De eerste sessies hebben we voornamelijk gepraat, om mijn denkwijze over seks en de ontstane angst voor penetratie aan te pakken. Door de pijn die ik ervaarde, ging mijn lijf het uit de weg door te blokkeren. En dat terwijl ik het in mijn hoofd wel wilde. Na een poosje kreeg ik voorzichtig wat oefeningen met verschillende seksspeeltjes. Door de kleuren en vormen spraken deze speeltjes mij veel meer aan dan de pelotten. Op een speelse manier leerde ik voor het eerst in mijn leven mijn eigen lichaam kennen. Ook met een jongen durfde ik door de behandeling een stapje verder te gaan. Zo leerde ik een leuke jongen kennen, waarbij ik mij op mijn gemak voelde. We namen rustig de tijd in bed en toen de gemeenschap tot mijn verbazing lukte, kon ik opnieuw wel huilen. Dit keer van geluk.
De oorzaak van mijn vaginisme heb ik eigenlijk nooit achterhaald, het allerbelangrijkste is dat ik het heb overwonnen. Schaamte voor mijn lijf maakte plaats voor trots: ik voelde mij eindelijk honderd procent vrouw. Ik genoot meer in bed, voelde me vrijer en durfde ook meer te experimenteren met verschillende standjes. Mijn zelfvertrouwen groeide tegelijkertijd ook op andere vlakken. Het leukste vond ik wel dat ik steeds vaker hoorde dat ik straalde. Zelfs mijn mannenkeuze veranderde. Niet dat ik op bad guys viel hoor, maar ik weet nu veel beter wat ik waard ben en wat bij mij past. Ik hoop dat meer vrouwen, net als ik, uiteindelijk passende hulp voor hun vaginisme weten te vinden. Je bent echt niet alleen en je bent het vooral waard!”
Om privacyredenen is de naam Madelon in deze rubriek gefingeerd.
Op mijn dertiende werd ik ongesteld. Op school nota bene, geen fijne timing, want ik had niks bij me. Mijn vriendinnen ook niet. Ik vroeg mijn docent om hulp en zonder enig tekst en uitleg stond ik vervolgens met een tampon in mijn hand in het toilet. Op hoop van zegen, dacht ik maar. Het inbrengen deed pijn, het leek alsof ik ergens tegenaan stootte. Nadat ik later meerdere pogingen had ondernomen, gaf ik het op. Het frustreerde mij enorm dat het niet lukte. En mijn moeder of vriendinnen om advies vragen? Uit schaamte deed ik dat niet. Ik besloot maandverband te gebruiken als ik ongesteld was en mij er verder maar niet druk om te maken.
Dat lukte aardig, totdat ik op mijn negentiende een leuke jongen leerde kennen. Na een tijdje daten, belandden we tussen de lakens. Het voorspel was fijn en leuk, maar penetratie ging ik - waarschijnlijk onbewust - uit de weg. Toen we het uiteindelijk probeerden, deed ook dit pijn. Het leek alsof mijn vagina dicht zat. Ik kon wel janken, wat was er toch mis met mijn lijf? Mijn vriendje reageerde gelukkig heel normaal en lief, maar ik schaamde mij rot. We wisten ons beiden geen houding te geven en hebben het niet opnieuw geprobeerd. Ons contact verwaterde daarna vrij snel.
De gemeenschap met andere dates liep ook uit in de ene na de andere teleurstelling. Tijdens een korte relatie op mijn twintigste bleef het bij voorspel. Ik focuste mij maar op de dingen die wel goed gingen: school en werk. Mijn dateleven daarentegen ging, net als mijn lijf, volledig op slot. Elke jongen die ook maar iets te dichtbij kwam, duwde ik weg. Ik had het idee dat ik hem in bed toch niet kon geven wat hij wilde. Me zorgen maken over de vraag of ik later kinderen zou kunnen krijgen, deed ik toen gelukkig niet.
Op mijn 21e was ik het zat dat ik mij niet kon openstellen. Ik besloot mijn geheim te delen met mijn zus en vriendinnen. Zij reageerden heel begripvol, maar schrokken wel dat ik het zo lang voor mij had gehouden. De volgende stap was professionele hulp zoeken. Via de huisarts kwam ik bij de bekkenbodemfysiotherapeut, van wie ik ademhalingsoefeningen kreeg. Zij had haar hart op de juiste plek hoor, maar ik merkte aan alles dat ze totaal geen idee had hoe groot de impact van vaginisme op mijn leven was.
Zo kreeg ik bijvoorbeeld al vrij snel de opdracht om pelotten in te brengen. Dit zijn siliconen voorwerpen om te oefenen dat er ‘iets’ in mijn vagina zat. Die dingen zien er niet alleen onaantrekkelijk uit, ze zijn ook nog eens van een groter formaat dan tampons. En als ik al geen tampon kon inbrengen, waarom zou een pelotte dan wel lukken? De weerstand gierde door mijn lijf. Ik besloot de behandeling te staken en op zoek te gaan naar een andere oplossing.
Met een kop thee in mijn ene hand en de muis van mijn laptop in mijn andere hand, dook ik opnieuw het internet op. Daar stuitte ik op een boek van Jacqueline van de Bilt, een coach die zelf vaginisme heeft overwonnen. Ik kocht het boek en begon meteen met lezen. Huilend sloeg ik de pagina's om, voor het eerst voelde ik mij echt begrepen. Ik besloot contact te zoeken met Jacqueline, ze bleek namelijk al meer dan tien jaar vrouwen met vaginisme te begeleiden.
We zagen elkaar eens per maand. De eerste sessies hebben we voornamelijk gepraat, om mijn denkwijze over seks en de ontstane angst voor penetratie aan te pakken. Door de pijn die ik ervaarde, ging mijn lijf het uit de weg door te blokkeren. En dat terwijl ik het in mijn hoofd wel wilde. Na een poosje kreeg ik voorzichtig wat oefeningen met verschillende seksspeeltjes. Door de kleuren en vormen spraken deze speeltjes mij veel meer aan dan de pelotten. Op een speelse manier leerde ik voor het eerst in mijn leven mijn eigen lichaam kennen. Ook met een jongen durfde ik door de behandeling een stapje verder te gaan. Zo leerde ik een leuke jongen kennen, waarbij ik mij op mijn gemak voelde. We namen rustig de tijd in bed en toen de gemeenschap tot mijn verbazing lukte, kon ik opnieuw wel huilen. Dit keer van geluk.
De oorzaak van mijn vaginisme heb ik eigenlijk nooit achterhaald, het allerbelangrijkste is dat ik het heb overwonnen. Schaamte voor mijn lijf maakte plaats voor trots: ik voelde mij eindelijk honderd procent vrouw. Ik genoot meer in bed, voelde me vrijer en durfde ook meer te experimenteren met verschillende standjes. Mijn zelfvertrouwen groeide tegelijkertijd ook op andere vlakken. Het leukste vond ik wel dat ik steeds vaker hoorde dat ik straalde. Zelfs mijn mannenkeuze veranderde. Niet dat ik op bad guys viel hoor, maar ik weet nu veel beter wat ik waard ben en wat bij mij past. Ik hoop dat meer vrouwen, net als ik, uiteindelijk passende hulp voor hun vaginisme weten te vinden. Je bent echt niet alleen en je bent het vooral waard!”
Om privacyredenen is de naam Madelon in deze rubriek gefingeerd.
Hele artikel lezen op website van libelle
